در ویژه‌نامه 3 سالگی ویکندلی، به سراغ غزاله پوررضا رفتیم و از او خواستیم که درباره حوزه استایلینگ در ایران، از تجربیات خود برایمان بگوید…
دنیای استایلینگ، از آموزش تا درآمد
دنیای استایلینگ را همیشه با مثال «آشپزی» شروع می‌کنم. در روند آشپزی هدف نهایی تهیه غذاست و آشپزی که کار آشپزی را انجام می‌دهد هدف تهیه غذا را بر عهده دارد. اگر روند استایلینگ را به آشپزی تشبیه کنیم، آشپز استایلیست است، آشپزی کردن استایلینگ و استایل غذای پروژه خواهد بود.
برای ورود به این دنیا، به نظر من دانش آکادمیک بسیار کمک‌کننده است؛ به این منظور که ذهن سازمان‌یافته می‌تواند پروسه را بهتر تحلیل کند. تجربه و سلیقه قطعا به این مسیر سرعت می‌دهد، اما صرفا سلیقه خوب داشتن یا مطلع بودن به ترندهای روز دنیای فشن برای این حرفه کافی نیست.
به جز دانش استایلینگ مهارت‌های دیگری هم هستند که برای ورود به این حرفه واجب و ضروریست. این مهارت‌ها شامل مواردی نظیر توانایی ارتباط برقرار کردن، داشتن صبر و حوصله، توانایی رهبری و مدیریت پروژه، به روز بودن و حضور در فضاهای مرتبط به صنعت فشن و یا حتی ایونت‌های مرتبط می‌شود.
بخش مهم دیگری که در این راه یک هنرجو حتما باید تجربه کند، کارآموزی است. در حوزه استایلینگ بخش‌های مختلفی برای کار کردن وجود دارد که با توجه به نیاز مارکت می‌توان از بین آنها انتخاب نمود که چطور و از کجا کارآموزی را شروع کرد.
در فضای مارکت ایران عکاسی فشن برای پروژه‌های کامرشیال و ادیتوریال به منظور فروش یک محصول از همه بخش‌ها پر رنگ‌تر است. عکاس‌های فشن اصولا این پروژه‌ها را مدیریت می‌کنند. البته ناگفته نماند که پروژه‌های این چنینی باید مدیر پروژه و یا کارگردان هنری داشته باشد، یا استایلیست مسئولیت پروژه را به عهده بگیرد. اما به دلایل مختلفی پروژه‌ها اکثرا از سمت عکاس‌ها پیشنهاد و انجام می‌شوند.
در یک پروژه، تمامی تیم باید در یک راستا و یکسو عمل کنند، اما در نبود کارگردان هنری در پروژه، استایلیست می‌تواند مدیریت پروژه را به عهده داشته باشد. چرا این مسئولیت بر عهده استایلیست می‌باشد؟ چون استایلیست تنها کسی است که مسلط به تمام جزئیات پروژه اعم از انتخاب مدل، میکاپ مدل‌ها، آگاهی به کانسپت پروژه و … می‌باشد.
برای رسیدن به این مرحله همانطور که گفتم اولین قدم داشتن دانش در این حوزه و بعد کارآموزی در کنار شخصی است که سال‌ها تجربه کار کردن در پروژه‌های مختلف را دارد؛ چراکه هر پروژه چالش‌ها و روند خاص خودش را دارد و چون در روند کارآموزی مسئولیت پروژه بر روی دوش شخص نیست، فرد می‌تواند به راحتی تمام ابعاد را مشاهده کند و به این ترتیب درک و فهم روند خیلی آسان‌تر است. به نظر من حداقل یک الی دو سال کارآموزی مستمر می‌تواند فرد علاقه‌مند به این حوزه را آماده‌ی گرفتن پروژه‌ی مستقل کند.
در این مرحله شخص می‌تواند پروژه‌های کوچک برای خودش تعریف کند و با توانایی ارتباط برقرار کردن، تیمی مناسب را برای پروژه‌ی خود را دور هم جمع کند. هدف این کار این است که پرتفولیویی مناسب برای خود آماده کند. این پورتفولیو اولین قدم برای کسب درآمد به صورت مستقل در این حوزه است. شما با داشتن این پورتفولیو می‌توانید تمام دانش و تخصصی را که دارید به مشتری نمایش بدهید و برای مذاکره آماده باشید.
در نهایت روند ورود و کسب درآمد در این حوزه زمان‌بر و پر چالش است. برعکس نمای کلی این تخصص که خیلی دوستانه و راحت به نظر می‌رسد و تصور خیلی از افراد اینچنین است، حوزه استایلینگ مسیری پر از چالش است که استمرار و علاقه‌ی قلبی به آن می‌تواند سختی راه را لذت‌بخش کند. استایلینگ نیز همچون تمامی تخصص‌ها بالا و پایین‌های خودش را دارد، اما اگر قدم‌ها درست برداشته شود، در انتهای این مسیر شما به درآمد و رضایت از فعالیت خودتان خواهید رسید.
